Przewiń do zawartości 
Gucci uważane jest za jedną z najbardziej, jak nie najbardziej rozpoznawalną markę luksusową na świecie. Jego historia jest bardzo kręta i zawiera w sobie wiele zawirowań. Oszustwa, rodzinne kłótnie, próby przejęć, prawdopodobne bankructwo, a nawet morderstwo. Mimo to od lat dostarcza przepiękne projekty, które dla wielu są wręcz nieosiągalne. Spełnij swoje marzenia i wybierz Gucci z drugiej ręki.
Jak każda marka i w tym przypadku historia zaczyna się od wielkiego wizjonera. Guccio Gucci był urodzonym w 1881 roku we Florencji synem producentów wyrobów skórzanych. Swoje pierwsze kroki w świecie pracy stawiał w hotelu Savoy, jako goniec hotelowy. To tam odnalazł swoje zamiłowanie do sztuki. Jednak nie podziwiał on obrazów, czy rzeźb. Młody Guccio był onieśmielany na każdym swoim kroku pięknymi walizkami bogatych arystokratów, zatrzymujących się w renomowanym hotelu. Zainspirowany nieziemskim wykonaniem bagażów, w 1902 roku powrócił w rodzinne strony i zaczął pracę u rzemieślnika toreb skórzanych – Franzi’ego. Tam nauczył się fachu i odkrył swój talent.
W 1921 młody projektant odszedł, by tworzyć dzieła pod swoja własną marką. Otworzył swój pierwszy sklep we Florencji na Via della Vigna Nuova. Pozostając pełnym podziwu dla projektów obserwowanych w hotelu Savoy, dalej projektował walizki. Inspiracjami nie były jedynie same bagaże, a również ich posiadacze. Arystokraci bardzo go zafascynowali, dlatego zdecydował się na produkcje siodeł konnych, był to wtedy jeden z najpopularniejszych sportów ludzi bogatych. A Guccio wiedział co robi. Dzięki swoim wysoko zawansowanym umiejętnościom oraz najlepszej jakości skórze, jego głównymi klientami byli najbogatsi włosi. Rozpoznawalność marki zbierała coraz większe uznanie za granicą, a Guccio jako przedsiębiorca nie odbiegał zdolnościami od swojego talentu rzemieślniczego. Stopniowo dodawał do swojej oferty jedwabne chusty i apaszki, skórzane buty i torby.
Podczas II Wojny Światowej Włochy były państwem przez większość uważanym za wroga. Miało to też skutki gospodarcze dla państwa. Na Włochy nałożone zostało embargo. Uderzyło to również w przedsiębiorstwo Guccich. Z racji na braki w ich głównie wykorzystywanym materiale, czyli w skórze, musieli znaleźć alternatywę. Zdecydował się na wykorzystanie konopi. NA pozyskanym lokalnie materiału nadrukował swój pierwszy kultowy design, czyli małe diamenciki, ułożone na kształt siatki na czarnym tle.
Rok 1938 można nazwać rokiem przełomowym. Wtedy bowiem do marki włączeni zostali synowie państwa Gucci, Aldo, Vasco and Rodolfo. Pomimo krytycznej sytuacji zarówno gospodarczej, jak i politycznej, Gucci otworzył kolejny swój butik. Tym razem padło na Rzym i jedną z bardziej handlowych ulic. Poprzez swoje niebanalne projekty i doskonałe wykorzystanie lokalnych materiałów marka przetrwała ciężkie czasy wojny, a wręcz umocniła się na rynku dóbr luksusowych.
Gdy ustała wojna Gucci poszukiwało nowych materiałów. W 1947 roku zachwycił ich bambus japoński. Zdecydowano, że idealnie sprawdzał się będzie jako elementy torebek, a jego wygląd nada ponadczasowego desingu ich produktom. Jednak to nie bambus był prawdziwym przełomem. Ten nastąpił dzięki jednemu z synów, Aldo. Oferta marki poszerzyła się o skórę świni, która od razu okazała się świetnym pomysłem. A do 1951 roku Gucci do swojej oferty wprowadziło kolejny kultowy projekt, zdobienia w kolorach zielono-czerwonych. Do dziś te trzy elementy są utożsamiane z projektami rodzinny Gucci.
Marka odnosiła ogromne sukcesy na wielu płaszczyznach. Zyski były tak duże, że w 1951 roku Rodolfo Gucci otworzył butik w Mediolanie, a dwa lata później pierwszy sklep pojawił się za oceanem, w Savoy Plaza Hotel, czyli można rzecz, w kolebce marki. Wydarzenie to jednak mogło mieć swojego rodzaju symbolikę. To w hotelu tej firmy wszystko się zaczęło, to w pewnym sensie tam miało się też kończyć. Guccio Gucci, czyli założyciel firmy zmarł zaledwie dwa tygodnie, po otwarciu butiku w Stanach Zjednoczonych. Firma została przekazana synom. Aldo przejął rynek amerykański, Rodolfo butik w Mediolanie, a Vasco we Florencji.
Lata 60 to kolejny okres dynamicznego rozwoju marki, powodujący rosnącą liczbę coraz bogatszych i bogatszych klientów. Marka stawała się na tyle kultowa, że częstymi bywalcami butików były takie osobowości jak - Jackie Kennedy, Grace Kelly, księżniczka Monako czy później Audrey Hepburn, Nancy Reagan, Księżna Diana. By umacniać modę na wyroby Gucci, firma w samych latach 60 otworzyła swoje butiki w 4 miejscach - Palm Beach, Londynie, Paryżu, kolejny w Beverly Hills oraz przeniosła swoją placówkę w Nowym Yorku do jeszcze bardziej luksusowego lokum. Prócz światowej ekspansji, powiększana była stale oferta produktowa. Zegarki, biżuteria czy okulary zostały dołączone do stałych kolecji domu mody.
Aldo prowadził markę do podboju całego świata, tym razem obrał na cel daleki wschód. Butiki otworzono w Tokio oraz Hong Kongu, a w 1975 roku powstały pierwsze perfumy Gucci – słynne Gucci No. 1, które umożliwiły ekspansję na kolejny, bardzo dochodowy rynek.
Wszystkie problemy zaczęły się w momencie śmierci jednego z braci, Vasco. Rodolfo oraz Aldo podzielili firmę po równo, jednak synowie Aldo nie uważali, że ich wujek uczestniczył adekwatnie w rozwoju firmy. Aldo podburzony przez synów stworzył markę perfumeryjną Gucci, której 80% udziałów pozostawił wyłącznie sobie.
To jednak nie satysfakcjonowało ówczesnego wice-dyrektora, a zarazem syna Aldo, Paolo. Postanowił on otworzyć swoją własną odnogę Gucci. Spowodowało to prawdziwy rozłam rodziny. Aldo postanowił wtedy podać swojego syna do sądu oraz odsunąć go od rodzinnego biznesu. Sfrustrowany młodzieniec w odwecie w 1980 roku założył swoją sprawę w sądzie przeciwko swojej rodzinie. Zarzucał w niej, pozostałym członkom rodzinnego biznesu, napaści na niego podczas posiedzeń oraz poinformował odpowiednie organy o przestępstwach podatkowych swojego taty, za co Aldo został skazany na roczny pobyt w więzieniu w 1986 roku.
W międzyczasie zmarł drugi z trzech braci, Rodolfo, a jego udziały przejął jego jedyny syn Maurizio. Firma była jednak w ruinie, praktycznie ukatrupiona wewnętrznymi kłótniami. Mimo to Maurizio obrał sobie za cel przejęcie całości firmy. W 1988 roku połowa udziałów firmy została przejęta od Aldo i jego synów przez Investcorp, a już rok później Maurizio jako przewodniczący był w pełni kontroli nad przedsiębiorstwem. Przedsiębiorstwem, które mogło zaraz zniknąć.
Maurizio od 1972 roku był w związku małżeńskim z Patrizią Reggiani, pochodzącą z bogatego domu włoszką. Ich życie było pełne przepychu, chadzali na ogromne bale, podróżowali. Patrizia pomagała Maurizio w sprawach biznesowych i motywowała go, do przejęcia reszty udziałów. Gdy ten otrzymał pełną kontrolę nad firmą sytuacja się zmieniła, przestał bowiem słuchać rad swojej żony. Spowodowało to na tyle silny konflikt, że już w 1990 roku dwójka wzięła rozwód. Maurizio okazał się jednak osobą niezdolną do zarządzania, przez co Investcorp usunęło go z firmy w 1993 roku, wtedy również ostatni członek rodu Gucci przestał być częścią przedsiębiorstwa.
Dwa lata później, 27 Marca 1995 roku, Maurizio został zastrzelony na schodach swojego mediolańskiego biura. Przez dwa lata śledztwo nie dawało żadnych efektów. Jednak nagle nastąpił przełom. Istniały pewne wskazówki, sugerujące na byłą już żonę Maurizia. Policja zastawiła pułapkę i założyła podsłuchy w telefonach. Ten trop okazał się trafionym. Za morderstwo odpowiedzialna była Patrizia z przyjaciółką oraz wynajęty, płatny morderca. Maurizio bowiem planował poślubić Paolę Franchi, co miało skutkować utratę statusu poprzez Patrizie, a także zmniejszenie płaconych jej alimentów o połowę z 860 tysięcy dolarów. Cała trójka została skazana, a Patrizia Reggiani otrzymała wyrok opiewający na 29 lat więzienia. Spędziła ich tam jednak jedynie 18, po których została wypuszczona.
Po ogromnym kryzysie zarówno pod względem biznesowym, jak i wizerunkowym spowodowanym konfliktem rodzinny, miały nadejść lepsze czasu dla marki Gucci. W 1994 roku dyrektorem kreatywnym został Tom Ford. Niecały rok później wypuścił on swoją pierwszą kolekcję dla marki, która ponownie wzniosła markę na modowy olimp. W tym samym roku Domenico De Sole został CEO całej marki. Jego głównym zadaniem było uporządkowanie wydanych wcześniej przez Aldo licencji, dzięki którym praktycznie każdy chętny mógł wykorzystywać renomę marki. Współpraca obu panów ponowie umieściła na stałe markę Gucci pośród największych marek dóbr luksusowych, a reedycje kultowych modeli z poprzednich lat, w odświeżonych wersjach, okazały się strzałami w dziesiątkę, zwłaszcza pod względem finansowym. Dali oni podwaliny marce, która nadal budzi respekt najbardziej krytycznych znawców mody. Ostatnią kolekcją Toma Forda, była ta w 2004 roku. Na jego miejsce w 2006 roku zatrudniony został Giannini, a kolejno w 2015 roku głównym projektantem został Alessandro Michele.
